Desde finais dos anos 1960 e principios dos anos 70, a maioría dos sistemas tradicionais de fotografía aérea foron substituídos por sistemas de sensores electro-ópticos e electrónicos aeroespaciais. Aínda que a fotografía aérea tradicional funciona principalmente na lonxitude de onda de luz visible, os sistemas modernos de teledetección transportados en terra e de teledetección producen datos dixitais que abarcan a luz visible, infravermellos reflectidos, infravermellos térmicos e rexións espectrais de microondas. Os métodos tradicionais de interpretación visual na fotografía aérea aínda son útiles. Aínda así, a teledetección abrangue unha gama máis ampla de aplicacións, incluíndo actividades adicionais como o modelado teórico de propiedades diana, medicións espectrais de obxectos e análise de imaxes dixitais para a extracción de información.

A teledetección, que se refire a todos os aspectos das técnicas de detección de longo alcance sen contacto, é un método que usa electromagnetismo para detectar, rexistrar e medir as características dun obxectivo e a definición foi proposta por primeira vez nos anos cincuenta. O campo de teledetección e mapeo, divídese en 2 modos de detección: detección activa e pasiva, dos que a detección de lidar é activa, capaz de usar a súa propia enerxía para emitir luz ao obxectivo e detectar a luz reflectida dela.