Desde finais da década de 1960 e principios da de 1970, a maioría dos sistemas tradicionais de fotografía aérea foron substituídos por sistemas de sensores electroópticos e electrónicos, tanto aeroespaciais como aerotransportados. Mentres que a fotografía aérea tradicional funciona principalmente na lonxitude de onda da luz visible, os sistemas modernos de teledetección aérea e terrestre producen datos dixitais que abarcan as rexións espectrais da luz visible, o infravermello reflectido, o infravermello térmico e as microondas. Os métodos tradicionais de interpretación visual na fotografía aérea seguen sendo útiles. Aínda así, a teledetección abrangue unha gama máis ampla de aplicacións, incluíndo actividades adicionais como a modelización teórica das propiedades dos obxectivos, as medicións espectrais dos obxectos e a análise de imaxes dixitais para a extracción de información.

A teledetección, que se refire a todos os aspectos das técnicas de detección de longo alcance sen contacto, é un método que emprega o electromagnetismo para detectar, rexistrar e medir as características dun obxectivo e a definición foi proposta por primeira vez na década de 1950. O campo da teledetección e a cartografía divídese en 2 modos de detección: detección activa e pasiva, dos cales a detección Lidar é activa, capaz de usar a súa propia enerxía para emitir luz ao obxectivo e detectar a luz reflectida por el.